Wspinaczka na najwyższe szczyty świata, to nie tylko wielka przygoda. To odwaga i świadomość śmiertelnego niebezpieczeństwa. Himalaiści co chwilę napotykają na drodze ciała swych poprzedników, wystające spod śniegu. I niezrażeni tym widokiem, idą dalej
Wielu marzycieli oraz tych, którą śledzą dokonania himalaistów, drogę na najwyższe szczyty Himalajów wyobraża sobie jak wspaniałe przeżycie. Jak podróż życia, której wspomnienie pozostanie na zawsze w pamięci.
Rzeczywistość jest jednak prozaiczna. Co chwila porozrzucane worki ze śmieciami, do tego ciała śmiałków, czasem leżące tu od lat, odsłaniane przez topniejący śnieg. Zakonserwowane niskimi temperaturami niczym mumie, przypominają o nieudanych wyprawach lekkomyślnych lub pechowych poszukiwaczy przygód w najwyższych górach świata.
Widok niczym z horrorów, jednak chyba nikogo to nie zraża. Ambitni himalaiści prą do celu udając, że nie dostrzegają mijanych trupów. Część z tych idących w górę, zostanie tu na zawsze. Dołączy do ciał, które prędzej czy później zaczną wystawać spod śniegu.
Zatrważające statystyki
Przesadne określenia? Jeśli nie działają na twoją wyobraźnię, oto liczby. Aktualnie w śniegach Himalajów spoczywa niemal 200 ciał. 2/3 z tych, którzy tu zginęli, bo ok. setkę ciał udało się odnaleźć, znieść w dół i urządzić im pogrzeb. Choćby po to, aby rodzina wiedziała, gdzie himalaista spoczął na zawsze.
200 osób, to kilka autobusów wypełnionych po brzegi pasażerami. Więcej niż 5% himalaistów, którzy ruszają na wyprawę, optymistycznie spoglądających w górę, marzących o sławie i niezapomnianej przygodzie, nigdy nie wróci do domu. Wyprawy w Himalaje, to nie zabawa. Ale wielu zdaje się o tym zapominać.
Dla niektórych pieniądze to nie problem, a ekstremalna przygoda jest ważniejsza od własnego życia. Brak treningu i odpowiedniego przygotowania, lekceważenie warunków pogodowych – to znacznie podwyższa ryzyko, że będzie to droga tylko w jedną stronę.
Makabryczne drogowskazy
Chyba najsłynniejszy widok, to zielone buty Hindusa, znajdujące się na wysokości 8500 metrów. Wciąż tkwią na jego zmumifikowanych nogach, wystających ze śniegu. Himalaiści, którzy są tu nie raz, do tego widoku już się przyzwyczaili. Gdyby ktoś przetransportował zwłoki w dół, ten zielony drogowskaz bezpowrotnie zniknąłby z trasy, po której idą kolejne wyprawy.
Nepal i wspinaczkowy biznes
Budżet Nepalu w dużej mierze żyje z himalaistów. Rząd pobiera opłatę rzędu 10-25 tys. USD za jedną osobę zdobywającą szczyt. Do tego kaucja w wysokości kilku tys. USD, oddawana jeśli wyprawa wróci na dół z własnymi śmieciami. Zwykle kaucja przepada, bo wyczerpani himalaiści i ich pomocnicy nie mają sił dźwigać z powrotem np. zużytych butli tlenowych.
Rząd Nepalu próbuje porządkować najczęściej odwiedzane trasy, usuwając np. stare liny poręczowe oraz góry odpadów. Ciał wciąż jednak przybywa, podobnie jak i śmieci. Korona ziemi staje się śmietnikiem, którego duża część pozostałości po wyprawach pozostaje pod śniegiem. A gdy śnieg stopnieje, śmieci prezentują się niczym zwyczajne śmietnisko.
Mount Everest. Nie tylko wyprawa kosztuje
Dlaczego wciąż nie można uprzątnąć tego najwyżej położonego cmentarzyska świata? Wszyscy zdobywają pieniądze, aby wejść w górę i zdobyć upragniony szczyt. O tych, którym się nie poszczęściło, niektórzy zapominają, z prozaicznego powodu. Zwłoki trzeba odnaleźć i sprowadzić na dół. To oznacza kolejne koszty.
O ile pieniądze się znajdą, a poszukiwaczom uda się odnaleźć ciało wśród bezkresu śniegu, za znalezienie i zniesienie zwłok trzeba zapłacić. To kwoty rzędu 40-80 tys. dolarów za jedno ciało. Podobna kwota do tej, jaką trzeba wydać na 2-miesięczną wyprawę. Zniesienie wielu ciał się nie opłaca.
Wspinaczkowy szczyt
To pora roku i pogoda regulują ruch w okolicach najwyższej góry świata. Najkorzystniejsza pogoda jest na przełomie kwietnia i maja. Wtedy jest najwyższy „szczyt” w okolicach Mount Everestu. Zdjęcia wtedy robione, nie kłamią. Skały na zboczu Everestu wyglądają niczym pole namiotowe nad Bałtykiem w turystycznym szczycie. Jeden z polskich himalaistów zwierzył się, że jego namiot został doszczętnie ograbiony przez złodziei – innych himalaistów. To oznacza, że himalaiści muszą się zmagać nie tylko z własnymi słabościami i niesprzyjającą pogodą, ale też z pospolitym złodziejstwem.
Tam, gdzie goni się za sukcesem za wszelka cenę, wśród wielu himalaistów zanika etyka, a nawet człowieczeństwo. Niektóre wyprawy, to przypadkowa zbieranina nie znających siebie ludzi. Ten, który zostaje z tyłu, jest zdany na swój los. Jego szanse na przeżycie są w bliskie zeru. Nikt z kolejnej wyprawy która go mija, najprawdopodobniej nawet nie zatrzyma się aby sprawdzić, czy żyje i potrzebuje pomocy. Nikt nie będzie dodawał sobie kłopotliwego balastu i zmartwień, które mogą utrudnić lub przeszkodzić w dotarciu do celu wyprawy, która kosztowała dużo pieniędzy.
Tłumy w Himalajach
Szczególnie w ostatnich latach zwiększyła się liczba wypraw. Można odnieść wrażenie, że w Himalajach jest tłok niczym na Marszałkowskiej.
Do chwili obecnej Mount Everest zdobyło niemal 5 tysięcy osób. Coś, co kiedyś było czymś wyjątkowym i godnym odnotowania przez światowe media, obecnie jest po prostu kolejną wycieczką, tyle że na najwyższy szczyt świata.
Cmentarz Mount Everest: (c) Podroze.Turystyka.pl
Zobacz też:
>
>